Page 147 - دستاوردهای علمی جهان ایران‌شناسی - شماره 3
P. 147
مح یالدین بنیادگذار مکتب کبرویه در مناطق گان سو ،نینگ شیا و چین گهای چین هنگام
تبلیغ دین اسلام در ناحیه خه جئو ،فقیر بود .او پس از ساکن شدن در داوان تو دونگ شیانگ از
کمک و امداد مسلمانان دونگ شیانگ بهر‌همند شد .او و پسرش زمین و وام از تود‌‌ههای مردم محلی
گرفته و از آن به بعد آنها نام خانواده خود را به جانگ( )zhangتبدیل کردند و عضو ملت دونگ
شیانگ محسوب گردیدند .نام دیگر مح یالدین «پوجی»( )p ujiبود و به «یوهوانگ» ()y u huang
نیز شهرت داشت .او به عنوان نخستین امام در ناحیه داوان تو انتخاب شد و اولین مکتب تاسیس
شده از او «مکتب جانگ من» یا مکتب «داوان تو» بود .مح یالدین پس از فوت در داوان تو دفن
شده و پسرش احمدی کبیر داجی در مقام امامی جانشین او شد .امام نسل دوم تعلیمات مذهبی خود
را فعالانه تبلیغ کرد و در ناحیه یانگ وادازی( )y ang wa da ziپیروان جدیدی را در مکتب خود
پذیرفت که مورد مخالفت دیگران قرار گرفت .عد‌های او را به عنوان کافر محکوم کرده و سرانجام
او در زندان درگذشت و 5پسرش تبعید شدند .پسر بزرگ و پسر دوم به کانگ له( )kang leتبعید
شدند پسر سوم پس از تبعید در ناحیه شوی مو چوان( )s hui mo chuanلاما شد ،پسر چهارم در ابتدا
در شهر سی ان زندانی شد و پس از آزادی نزد خانواده خود بازگشت و به عنوان امام نسل سوم مکتب
جانگ من منصوب شد .از این به بعد امامت فقط در میان فرزندان مح یالدین به ارث م یرسید .وقتی
که امامت به خواجه سید علوی دینی فرزند نسل نهم به ارث رسید او با دو زن ازدواج کرد و از هر
زن یک پسر داشت .نام پسر زن اول جانگ چینگ لونگ( )z hang qing longو نام دینی او بهار
ویدینی بود و در ناحیه کانگ له شانگ وان( )k ang le shang wanساکن شد .نام پسر زن دوم جانگ
شنگ او( )z hang xing wuبود و در ناحیه کانگ له گوه جیا زوانگ()k ang le guo jie zhuang
زندگی م یکرد .دو پسر برای گرفتن امامت با هم رقابت م یکردند .پس از اینکه جانگ چینگ لونگ
به مقام امامت نسل دهم رسید مکتب جانگ من به دو مکتب فرعی تقسیم شد(.نمایندگان این دو
مکتب فرعی به ترتیب جانگ مینگ دائو( )z hang ming daoو جانگ مینگ ای()z hang ming
بوده و این دو شخص امام نسل یازدهم بودند) پیروان مکتب کبرویه علاوه بر «قرآن» و حدیث دائم ًا
کتا بهای مقدس کبروی از جمله «ماهوتی» و «مدایح» را قرائت م یکنند.
پیروان مکتب کبرویه هرچند سرکرده خود را امام م یخواندند نه موسس و صاحب مکتب،
ولی سرکرده خود به ویژه محی‌الدین بنیادگذار مکتب را خیلی پرستش می‌کنند .در مکتب کبرویه
145
